Stuttering or Dysfluency?

"Sad and Angry" by Basia, 2012

Question: 

My three-year-old daughter has begun repeating many words and sounds. It doesn't seem to bother her. Is this normal or it is stuttering? Otherwise she is growing and developing normally.

Answer: 

Many toddlers and preschoolers between the ages of 2 and 5 are just going through a stage of development when they stutter. Stuttering is a form of dysfluency,

an interruption in the flow of speech. Children commonly repeat whole words and phrases and may interject fillers such as "uh" and "um" into their speech. This is called "normal dysfluency." When you consider that children of this age are still learning how to speak, developing coordination of the muscles used for talking, learning new words, putting words together into sentences, and discovering how to ask questions and influence outcomes with their words, it's easy to see why they acquire dysfluencies. Although many parents worry about it, most of these children will outgrow the stuttering and will have normal speech as they get older.

"Angry Girl" by Basia, 2012

What Causes Stuttering?

The causes of stuttering are not precisely known - it is a very complicated and involved condition. However, more is known about the environmental factors. Stress, for example, can affect stuttering. To be clear - Parental behavior does not cause stuttering.

A fact - three times as many boys as girls stutter.

Early Signs

The first signs of stuttering may appear after the second birthday or when a child is beginning to put words together to form sentences. To parents this may be upsetting, but it is a normal stage in speech development. Showing patience with your child and adopting a cautious, accepting, and informed attitude are best during the preschool years. A child may be dysfluent for a few weeks or several months, with symptoms disappearing and perhaps appearing again. Most children who begin stuttering before the age of 5 will lose the dysfluency.

The School Years

When children enter elementary school, they sharpen their communication skills. Usually, dysfluency drops to very low levels. If stuttering continues in the school-age child is old enough to be aware of the problem and may be embarrassed by it. Classmates and friends may draw attention to it. However even children with chronic, severe stuttering can be helped with learning strategies that can enhance communication.

When to Seek Help

Your child may benefit from professional intervention, especially if:

• you are concerned or anxious about his speech
• repetitions of whole words and phrases become excessive
• sound and syllable repetitions begin to happen more frequently
• your child appears to be struggling with speech
• the dysfluencies start to be effortful or strained
• you notice increased facial tension or tightness in the speech muscles
• you notice vocal tension resulting in rising pitch or loudness
• your child chooses to avoid situations where he would have to talk

If your child's speech is characterized by some of these warning signs, you should consult a speech and language pathologist at your child's school or medical office.

What Parents Can Do

There are several steps you can take to provide a nurturing environment for your child:

• Let your child to speak for herself, and allow to finish her thoughts and sentences. Pause before responding to your child's questions or comments.
• Avoid corrections or criticisms such as "slow down," "take your time," or "take a deep breath." These comments will only make your child think she is doing something wrong.
• Maintain natural eye contact with your child. Try not to look away or show signs of being upset.
• Talk slowly to your child. This takes practice! Modeling a slow rate of speech will help with her fluency.
• Speak slowly and clearly when talking to others in your child's presence.
• Provide a calm atmosphere in the home. Try to slow down the pace of family life.
• Avoid distractions such as radio or television.
• Encourage activities that do not require a lot of talking when your child is more dysfluent.
• Allow talking to be fun and enjoyable.
• Use family mealtime as a conversation time.
• Avoid having your child speak or read aloud when she doesn't feel comfortable or when the dysfluencies increase.
• Don't require a child to speak correctly at all times.
• Never tell your child to think before a talk.
• Never tell your child to start over.

Metoda Millerów - Program Wielostronnej Stymulacji Psychoruchowej

Autyzm jest skomplikowanym zaburzeniem rozwojowym, w którym dochodzi do nieprawidłowości w słownej i bezsłownej komunikacji, zakłóceń w interakcjach międzyludzkich i postępującej stopniowej izolacji od świata zewnętrznego. Termin „autyzm” pochodzi od greckiego słowa „autos”, co oznacza „sam”, a użyty został ze względu na charakterystyczne zachowanie dzieci dotkniętych tym schorzeniem, czyli zamykanie się w ich własnym wewnętrznym świecie.

W osiąganiu dobrych wyników w pomocy dziecku z autyzmem kluczową rolę odgrywa WCZESNA INTERWENCJA. Oznacza to jak najwcześniejszą diagnozę, a wiec już w 2, ostatecznie 4 roku życia i rozpoczęcie intensywnych i systematycznych działań opartych na indywidualnym programie terapeutycznym. Usprawnianie dziecka oraz stymulacja jego rozwoju musi być wielokierunkowa i powinna obejmować różne obszary funkcjonowania. 

Wczesna interwencja jest skuteczna z kilku powodów:

• Nie dopuszcza do narastania objawów oraz wtórnych uszkodzeń i zaburzeń rozwoju, a często wręcz zatrzymuje postęp choroby powodującej objawy autystyczne.
• We wczesnym okresie rozwoju układ nerwowy charakteryzuje się wyjątkowo dużą plastycznością, dzięki czemu istnieje możliwość skutecznej korekcji zaburzonych funkcji, a także kompensacji deficytów.
• Małe dzieci bardziej podatne są na stosowane wobec nich programy usprawniania oraz czynią postępy szybciej niż dzieci w starszym wieku.
• Umiejętności ćwiczone u małych dzieci łatwiej uogólniane są na nowe przedmioty, sytuacje czy osoby.
• Łatwiej jest również uczyć je nowych zachowań ze względu na fact, iż wiele ich autystycznych zachowań ma mniejsze natężenie niż u starszych dzieci.
• Terapii nie utrudniają treści, których dziecko nauczyło się wcześniej lub co dziecko wykształciło w formie nawyków i stereotypów.
• Zaległości w zakresie wiadomości, umiejętności oraz sposobów działania a także stopień ich odmienności od przyjętych i akceptowanych wzorów nie narosły jeszcze w znaczącym stopniu. Łatwiej jest więc przystosować dziecko do powszechnych oczekiwań oraz włączyć w grupę rówieśników, żłobeka czy przedszkola.
• To samo dotyczy rodziców dzieci – są oni w mniejszym stopniu zdominowani przez trudne doświadczenia z dzieckiem, ludźmi czy instytucjami udzielającymi im pomocy.
• Rodzice małych dzieci mają więcej nadziei na poprawę stanu zdrowia ich dziecka, entuzjazmu do poszukiwań i zmagań z pojawiającymi się na drodze trudnościami.
• Rodzice małych dzieci mają więcej energii i zaangażowania w dostarczaniu im ukierunkowanych doświadczeń.

Leczenie autyzmu wspomaga się rozmaitymi metodami. Obecnie nastąpiła stopniowa integracja różnych teorii terapeutycznych, które pozwalają wypracować podejście najlepiej służące dzieciom, członkom ich rodzin oraz innym środowiskom, takim jak szkoła, ośrodki pomocy i inne.

Terapia dziecka z autyzmem opiera się na czretech podstawowych zasadach:

• Przygotowanie rodziców do pracy z dzieckiem poprzez wyjaśnienie im zachowań dziecka.
• Rozszerzeniu form kontaktu z dzieckiem, przede wszystkim kontaktu fizycznego.
• Stymulacji dziecka do kontaktów społecznych.
• I oczywiście rozwoju komunikacji tak werbalnej jak i niewerbalnej

Jedną z wielu technik, stosowanych powszechnie w wielu krajach świata, jest Metoda Millerów - Program Wielostronnej Stymulacji Psychoruchowej opracowany przez Dr Arnolda Millera i psycholog, logopedę Eileen Eller-Miller. W 1965 roku Arnold i Eileen Miller otworzyli Ośrodek Rozwoju Języka i Funkcji Poznawczych w Bostnie, USA, gdzie pracowali nad jej ciągłym doskonaleniem, jednocześnie praktykując ją ze swoimi pacjętami.

Metoda Millerów ma na celu pracę nad globalnym rozwojem dziecka, zaczynając od organizacji własnego ciała, kontroli nad nim, poprzez wspomaganie rozwoju interakcji społecznych, rozwijając kontakt wzrokowy z drugą osobą oraz na werbalnej i niewerbalnej komunikacji dziecka ze środowiskiem. W pierwszym etapie metodę stosuje się w okolicznościach kotrolowanych, sukcesywnie przenosząc ją na grunt bardziej naturalny, najpierw w klinice, domu, póżniej w szkole czy miejscach uzytku publicznego, parku, sklepie, bibliotece, etc.

Powszechnie wiadomo, że dzieci potrzebują wiele ruchu, ciągłych wyzwań i częstych zmian. W związku z tym, że dzieci autystyczne izolują się od swiata zewnęcznego nie mają tak dużej szansy by odkrywać otoczający ich świat tak jak ich rówieśnicy. Odpowiedzią na potrzeby dziecka autystycznego była skonstruowana przez Dr.Millera i z dużym sukcesem wykorzystana w terapii drewniana platforma. Konstrukcja ma ksztalt kwadratu, podparta jest w czterech miejscach i wyposażona w dodatkowe elementy takie jak: droga zwana “szwajcarskim serem” z racji jej ksztaltu, rozmaite przeszkody, schodki, ślizgawka, klocki do pchania bądż ciagnięcia, lodówka, czy narożne kolumny, na których ustawia się zadania do wykonania.  Pod kontrolą terapeuty i rodzica dziecko może bezpiecznie przemieszczać się z miejsca na miejsce i eksperymentowac znajdujące się na  drodze obiekty.

Podwyższona konstrukcja ma wiele zalet:

• Pozwala dziecku na nawiązanie lepszego kontaktu wzrokowego z terapeutą czy rodzicem.
• Dzieci, które zazwyczaj chodziły na palcach zaczynają stąpać na całych stopach.
• Poza tym, dzieci, które zwykle nie reagowały na polecenia zaczynają nie tylko ich słuchać ale i je wykonywać.

Proszę nacisnąć na poniższy link i zaczekać chwilę na otwarcie, aby w 3D zobaczyć jak wygląda taka platforma.

http://www.youtube.com/watch?v=ZX1jYh569Oc

Kolejnym wynalazkiem Państwa Millerów są odpowiednio zaprojectowane obrazki komunikacyjne, które dzięki swej graficznej formie ułatwiejają zapamiętywanie i rozumienie nowych słów. Słowa zapisywane są w ten sposób jakby były w akcji, np. wyraz „przewrót” ma litery przewracające się, a „biec” – biegnące. Skojarzenia wzrokowe ułatwiają także naukę wymowy, np. obrazek przedstawiający kota odpowiada głosce „k”.

Serdecznie zachęcam do otwarcia poniższych linków. Mimo, iż filmiki są w jezyku angielskim można przyjżeć się zachowaniu i interakcji dziecka i rodziców podczas jednej z sesji terapeutycznej.

Metoda Millerów, Terapia: Wprowadzenie.

http://www.youtube.com/watch?v=AUReFlvYRTg   

Wideo nakręcone było w szkole PS177 w Nowym Jorku. Podczas terapii dziecka z autyzmem wykorzystano Metodę Millerów i wcześniej wspomnianą platformę.

Metoda Millerów, Terapia: Praca nad zwiększeniem wrażliwosci własnego ciała.

http://www.youtube.com/watch?v=4e2C9VNhEaA

Dr. Arnold Miller w tele-konferencji zachęca terapeutów do zabawy z Samantą polegajacej na delikatnym przeciągniu jej kończyn. Ma to na celu zwiększenie jej uwagii i kontroli nad własnym ciałem. Jest to jedna z często stosowanych technik Państwa Millerów.

Metoda Millerów, Terapia: Przeciąganie i wydawanie okrzyków.

http://www.youtube.com/watch?NR=1&v=Cx9kRgOSZyI&feature=endscreen

Zwyczajowo podczas innych terapii z dzieckiem autystycznym próbuje się ignorować krzyk dziecka. W metodzie Millerów krzyk wykorzystany jest jako kontrolowana forma wczesnokominikacyjna. Z nadzieją, że w przyszłści dziecko zacznie używac słów zamiast krzyku. W dalszej częsci terapeutka w kontrolowany sposób siluje się z Samantą tak, aby odebrać jej zabawkę. Cwiczenie uczy Samantę balansu i kontroli nad obiektem.  

Metoda Millerów a metoda behawiolana ABA – Porownanie matod na konferencji w Sandiego, USA.

Częsc Pierwsza 

http://www.youtube.com/watch?v=wsE7VviJ6gM

Częsc Druga 

http://www.youtube.com/watch?v=7XVQg8C3zk0

Strony Internetowe:

http://docs8.chomikuj.pl/759634247,PL,0,0,(autyzm)-The-Miller-Method-Developing-the-Capacities-of-Children-on-the-Autism-Spectrum.pdf

http://www.edukacja.edux.pl/p-133-metody-terapii-autyzmu.php 

http://medycyna-alternatywna.wieszjak.pl/inne-terapie/283514,2,Biblioterapia-w-autyzmie-ktora-technike-edukacyjna-wybrac.html

Bibliografia:
L. Bobkowicz-Lewandowska. „Autyzm dziecięcy zagadnienia diagnozy i terapii” Gdańsk 1995

A.F. Brauner. „Dziecko zagubione w rzeczywistości.” Konferencja Naukowa Gdańsk 1997

T.Gałkowski. „Dziecko autystyczne w środowisku rodzinnym i szkolnym” Warszawa 1995

Temple Grandin. „Byłam dzieckiem autystycznym” Warszawa 1995

K.J.Zabłocki. „Autyzm” Płock 2002-09-21

M.Lisiecka,J.Sarnowska. „Hipoterapia” w „Edukacja osób autystycznych” Gdańsk 1997

G.Waliczak „Muzykoterapia jako jedna z form edukacji dzieci autystycznych” w „Edukacja osób autystycznych” Gdańsk 1997

Interwencja Kryzysowa Podczas Klęsk Zywiołowych i Zespołu Stresu Pourazowego

Otrzymałam Zapytanie:

Pracuję w Poradni, która rozszerza swoją działalność o interwencję kryzysową. Niestety dział ten nie jest jeszcze w Polsce szczególnie rozwinięty i szczerze mówiąc brakuje nam procedur postępowania w sytuacjach kryzysowych. Zaczynamy współpracę oraz szkolenia z Wydziałem Zarządzania Kryzysowego i w związku z tym musimy określić konkretne zasady działania w tych sytuacjach. Jak to wygląda w Stanach? Kto zajmuje się interwencją kryzysową? Czy są ustawy i  procedury postępowania w takich sytuacjach? Np. Kto i w jaki sposób pomagał podczas huraganu Sanday?

Moja Odpowiedz:

Pytanie jak i całe zagadnienie jest rozległe i bardziej skomplikowane, dlatego też pozwolę sobie dolączyć kilka linków i zachęcić do zapoznania się z tymi stronami.

W Stanach Zjednoczonych interwencją kryzysową w przypadkach klęsk żywiołowych zajmuje się wiele organizacji rzadowych i pozarządowych.

FEMA http://www.fema.gov/ to państrowa organizacja.

Jest również wiele niepublicznych, non-for-profit, bardzo prężnie działających organizacji takich jak:

UN http://www.un.org/en/,

Red Cross http://www.redcross.org/ ,

Salvation Army http://www.salvationarmyusa.org/usn/www_usn_2.nsf/vw-local/Home ,

http://americandisasterresources.org/ ,

czy choćby kościelnych, np. http://www.umcor.org/ , http://disasterreliefeffort.org/ , itp.

W przypadu kryzysów rodzinnych wynikających na skutek dramatycznych przeżyć wojennych – weterani i ich rodziny, ataku terorystycznego – zakładnicy i ich najbliźsi, pożarów – strażacy i ich kamraci, itp.  jest podobnie.

http://www.ptsd.va.gov/ to amerykańska strona rządowa, gdzie można uzyskać waszelkie informacje o pomocy w Zespole Stresu Pourazowego - Posttraumatic Stress Disorder (PTSD)

To link na informacje jak i gdzie uzyskać pomoc http://www.ptsd.va.gov/public/where-to-get-help.asp

Natomiast pod tym linkim można zapoznać się z konkretnymi przypadkami i interwencją http://www.ptsd.va.gov/about/ptsd-awareness/ptsd_awareness_month.asp

A oto dodatkowe linki, które moglyby okazać się pomocne:

http://en.wikipedia.org/wiki/Posttraumatic_stress_disorder - definicja Zespołu Stresu Pourazowego po angielsku, Posttraumatic Stress Disorder (PTSD),

http://pl.wikipedia.org/wiki/Zesp%C3%B3%C5%82_stresu_pourazowego – definicja Zespołu Stresiu Pourazowego po polsku.

Ogólne informacje o organizacji Czerwony Krzyż - Red Cross http://pl.wikipedia.org/wiki/Mi%C4%99dzynarodowy_Ruch_Czerwonego_Krzy%C5%BCa_i_Czerwonego_P%C3%B3%C5%82ksi%C4%99%C5%BCyca ,

Oto główna strona Polskiego Czerwonego Krzyża http://www.pck.pl 

Ogólne informacje o organizacji Armii Zbawienia - Salvation Army http://pl.wikipedia.org/wiki/Armia_Zbawienia 

A oto oficjalna strona Armii Zbawienia http://www.salvationarmy.org/, http://www.salvationarmy.org/ihq/ourwork

Mam nadzieję , że powyższe informacje choć po części udzielą odpowiedzi na pytania dotyczące interwencji kryzysowych i Zespołu Stresu Pourazowego (PTSD).