W osiąganiu dobrych wyników w
pomocy dziecku z autyzmem kluczową rolę odgrywa WCZESNA INTERWENCJA. Oznacza to
jak najwcześniejszą diagnozę, a wiec już w 2, ostatecznie 4 roku życia i
rozpoczęcie intensywnych i systematycznych działań opartych na indywidualnym
programie terapeutycznym. Usprawnianie dziecka oraz stymulacja jego rozwoju
musi być wielokierunkowa i powinna obejmować różne obszary funkcjonowania.
Wczesna interwencja jest
skuteczna z kilku powodów:
- Nie dopuszcza do narastania objawów oraz wtórnych uszkodzeń i zaburzeń rozwoju, a często wręcz zatrzymuje postęp choroby powodującej objawy autystyczne.
- We wczesnym okresie rozwoju układ nerwowy charakteryzuje się wyjątkowo dużą plastycznością, dzięki czemu istnieje możliwość skutecznej korekcji zaburzonych funkcji, a także kompensacji deficytów.
- Małe dzieci bardziej podatne są na stosowane wobec nich programy usprawniania oraz czynią postępy szybciej niż dzieci w starszym wieku.
- Umiejętności ćwiczone u małych dzieci łatwiej uogólniane są na nowe przedmioty, sytuacje czy osoby.
- Łatwiej jest również uczyć je nowych zachowań ze względu na fact, iż wiele ich autystycznych zachowań ma mniejsze natężenie niż u starszych dzieci.
- Terapii nie utrudniają treści, których dziecko nauczyło się wcześniej lub co dziecko wykształciło w formie nawyków i stereotypów.
- Zaległości w zakresie wiadomości, umiejętności oraz sposobów działania a także stopień ich odmienności od przyjętych i akceptowanych wzorów nie narosły jeszcze w znaczącym stopniu. Łatwiej jest więc przystosować dziecko do powszechnych oczekiwań oraz włączyć w grupę rówieśników, żłobeka czy przedszkola.
- To samo dotyczy rodziców dzieci – są oni w mniejszym stopniu zdominowani przez trudne doświadczenia z dzieckiem, ludźmi czy instytucjami udzielającymi im pomocy.
- Rodzice małych dzieci mają więcej nadziei na poprawę stanu zdrowia ich dziecka, entuzjazmu do poszukiwań i zmagań z pojawiającymi się na drodze trudnościami.
- Rodzice małych dzieci mają więcej energii i zaangażowania w dostarczaniu im ukierunkowanych doświadczeń.
Leczenie autyzmu wspomaga się
rozmaitymi metodami. Obecnie nastąpiła stopniowa integracja różnych teorii
terapeutycznych, które pozwalają wypracować podejście najlepiej służące
dzieciom, członkom ich rodzin oraz innym środowiskom, takim jak szkoła, ośrodki
pomocy i inne.
- Przygotowanie rodziców do pracy z dzieckiem poprzez wyjaśnienie im zachowań dziecka.
- Rozszerzeniu form kontaktu z dzieckiem, przede wszystkim kontaktu fizycznego.
- Stymulacji dziecka do kontaktów społecznych.
- I oczywiście rozwoju komunikacji tak werbalnej jak i niewerbalnej
Metoda Millerów ma na celu pracę
nad globalnym rozwojem dziecka, zaczynając od organizacji własnego ciała, kontroli
nad nim, poprzez wspomaganie rozwoju interakcji społecznych, rozwijając kontakt
wzrokowy z drugą osobą oraz na werbalnej i niewerbalnej komunikacji dziecka ze środowiskiem.
W pierwszym etapie metodę stosuje się w okolicznościach kotrolowanych, sukcesywnie
przenosząc ją na grunt bardziej naturalny, najpierw w klinice, domu, póżniej w szkole
czy miejscach uzytku publicznego, parku, sklepie, bibliotece, etc.
Powszechnie wiadomo, że dzieci
potrzebują wiele ruchu, ciągłych wyzwań i częstych zmian. W związku z tym, że
dzieci autystyczne izolują się od swiata zewnęcznego nie mają tak dużej szansy by
odkrywać otoczający ich świat tak jak ich rówieśnicy. Odpowiedzią na potrzeby dziecka
autystycznego była skonstruowana przez Dr.Millera i z dużym sukcesem
wykorzystana w terapii drewniana platforma. Konstrukcja ma ksztalt kwadratu,
podparta jest w czterech miejscach i wyposażona w dodatkowe elementy takie jak:
droga zwana “szwajcarskim serem” z racji jej ksztaltu, rozmaite przeszkody, schodki,
ślizgawka, klocki do pchania bądż ciagnięcia, lodówka, czy narożne kolumny, na
których ustawia się zadania do wykonania.
Pod kontrolą terapeuty i rodzica dziecko może bezpiecznie przemieszczać
się z miejsca na miejsce i eksperymentowac znajdujące się na drodze obiekty.
Podwyższona konstrukcja ma wiele
zalet:
- Pozwala dziecku na nawiązanie lepszego kontaktu wzrokowego z terapeutą czy rodzicem.
- Dzieci, które zazwyczaj chodziły na palcach zaczynają stąpać na całych stopach.
- Poza tym, dzieci, które zwykle nie reagowały na polecenia zaczynają nie tylko ich słuchać ale i je wykonywać.
Kolejnym wynalazkiem Państwa Millerów
są odpowiednio zaprojectowane obrazki komunikacyjne, które dzięki swej
graficznej formie ułatwiejają zapamiętywanie i rozumienie nowych słów. Słowa
zapisywane są w ten sposób jakby były w akcji, np. wyraz „przewrót” ma litery
przewracające się, a „biec” – biegnące. Skojarzenia wzrokowe ułatwiają także
naukę wymowy, np. obrazek przedstawiający kota
odpowiada głosce „k”.
Serdecznie zachęcam do otwarcia
poniższych linków. Mimo, iż filmiki są w jezyku angielskim można przyjżeć się
zachowaniu i interakcji dziecka i rodziców podczas jednej z sesji
terapeutycznej.
Metoda Millerów, Terapia:
Wprowadzenie.
Metoda Millerów, Terapia: Praca
nad zwiększeniem wrażliwosci własnego ciała.
Dr. Arnold Miller w
tele-konferencji zachęca terapeutów do zabawy z Samantą polegajacej na
delikatnym przeciągniu jej kończyn. Ma to na celu zwiększenie jej uwagii i
kontroli nad własnym ciałem. Jest to jedna z często stosowanych technik Państwa
Millerów.
Metoda Millerów, Terapia:
Przeciąganie i wydawanie okrzyków.
Zwyczajowo podczas innych terapii
z dzieckiem autystycznym próbuje się ignorować krzyk dziecka. W metodzie
Millerów krzyk wykorzystany jest jako kontrolowana forma wczesnokominikacyjna.
Z nadzieją, że w przyszłści dziecko zacznie używac słów zamiast krzyku. W
dalszej częsci terapeutka w kontrolowany sposób siluje się z Samantą tak, aby
odebrać jej zabawkę. Cwiczenie uczy Samantę balansu i kontroli nad obiektem.
Metoda Millerów a metoda
behawiolana ABA – Porownanie matod na
konferencji w Sandiego , USA .
Strony Internetowe:
Bibliografia:
L. Bobkowicz-Lewandowska. „Autyzm dziecięcy zagadnienia diagnozy i terapii”Gdańsk 1995
L. Bobkowicz-Lewandowska. „Autyzm dziecięcy zagadnienia diagnozy i terapii”
A.F. Brauner. „Dziecko zagubione
w rzeczywistości.” Konferencja Naukowa Gdańsk
1997
T.Gałkowski. „Dziecko autystyczne
w środowisku rodzinnym i szkolnym” Warszawa 1995
K.J.Zabłocki. „Autyzm” Płock
2002-09-21
M.Lisiecka,J.Sarnowska.
„Hipoterapia” w „Edukacja osób autystycznych” Gdańsk 1997
G.Waliczak „Muzykoterapia jako
jedna z form edukacji dzieci autystycznych” w „Edukacja osób autystycznych” Gdańsk 1997
No comments:
Post a Comment